دود پیشرفت اقتصادی اروپا در چشم ایران؛
تابناک: اما سوال اینجاست که اگر احداث کارخانه‌های فولاد که ضرر آن برای کشور ما تاکنون بیش از نفع بوده، توجیه اقتصادی و زیست محیطی دارد، چرا در راس پروژه‌های صنعتی کشورهای اروپایی قرار نمی‌گیرد؟!.
به گزارش تابناک اصفهان، تجربه تاسیس کارخانه‌های فولادی در اصفهان به
دوران پهلوی بازمی‌گردد زمانیکه بدون توجه به شرایط اقلیمی اصفهان و کمبود
منابع آبی در این استان، از سوی محمدرضا پهلوی کارخانه ذوب آهن اصفهان در
سال 44 راه اندازی شد.
بعد از تجبه ذوب آهن، یک بار دیگر خط فکری توسعه باز هم بر شرایط موجود اصفهان غالب شد و این بار فولادمبارکه با ظرفیتی بیش از ذوب آهن و برای تولید ورق‌های فولادی در اصفهان سربرآورد.طرحی که در گرماگرم جنگ ایران با صدام، اجرایی شد.
اما تجربه ایجاد کارخانه های فولاد و ذوب آهن در ایران تنها منحصر به اصفهان نشد و در بسیاری از شهرهای دیگر مانند هرمزگان، یزد و نطنز نیز این تفکر به ظاهر اقتصادی، ریشه دوانید و کارخانه‌های آلاینده و آب بر فولاد یکی پس از دیگری در گوشه گوشه کشور راه اندازی شد.
هرجا سخن از توسعه و پیشرفت به میان آمد اولین گزینه مورد توجه دولتمردان کشورمان ایجاد یک کارخانه فولاد و صادرات محصولات آن به کشورهای اروپایی بود.
اما سوال اینجاست که اگر احداث کارخانه‌های فولاد که ضرر آن برای کشور ما تاکنون بیش از نفع بوده، توجیه اقتصادی و زیست محیطی دارد، چرا در راس پروژه‌های صنعتی کشورهای اروپایی قرار نمی‌گیرد؟!.
حال این تجربه نه چندان موفق راه اندازی واحدهای تولید فولاد در کشور که در دولت قبل با قوت تداوم یافت و تنها ارمغانش برای کلانشهرهای کشور، افزایش حجم آلاینده‌ها بود این بار در دولت روحانی با اجرای برجام، نقش عمل به خود گرفته است.
در سفر اخیر حسن روحانی، رئیس جمهور کشورمان به ایتالیا از امضای سند تفاهمی مبنی بر راه اندازی یک کارخانه فولاد در ایران خبر رسید.
در شرایطی که کشور ما از وجود صنایع آلاینده اشباع شده و هروز وضعیت زیست محیطی هوای کلانشهرها رو به وخامت می‌رود و از سویی با کاهش نرخ میلگرد و ورق فولادی از سوی چین در بازار جهانی، هم اکنون انبارهای فولادی کشور از تولیدات اشباع شده است، آیا توجیه تکرار دوباره اشتباه دولت‌های گذشته در دولت تدبیر و امید، جای دفاع از این عملکرد دولت را باقی گذاشته است؟!.
این اقدام در حالی با اشتیاق و استقبال فراوان دولت در کشور ما مواجه شده است که راه اندازی واحدهای تولید فولاد و ذوب آهن در کشورهای اروپایی را می توان جزو خطوط قرمز این کشورها برای کاهش آلاینده‌های زیست محیطی نام برد و این در حالی است که آنها با تشویق کشورهای در حال توسعه و عمدتا خاورمیانه برای احداث کارخانه های فولاد، نیاز سالانه خود به فولاد را با کمترین هزینه اقتصادی و زیست محیطی تاکنون تامین کرده اند.
از سویی وقتی تمایل ناآگاهانه مسئولان کشورمان برای توسعه واحدهای آب‌بر فولاد همچنان وجود دارد و در هر تفاهم‌نامه خارجی، بندی در خصوص راه اندازی کارخانه فولاد در ایران به چشم می خورد، کشورهای اروپایی هم به این فرصت مغتنم قطعا نه نخواهند گفت و از دریچه برجام، راه بزرگی را برای کاهش مشکلات زیست محیطی و اقتصادی خود به دست آورده‌اند!.
بعد از تجبه ذوب آهن، یک بار دیگر خط فکری توسعه باز هم بر شرایط موجود اصفهان غالب شد و این بار فولادمبارکه با ظرفیتی بیش از ذوب آهن و برای تولید ورق‌های فولادی در اصفهان سربرآورد.طرحی که در گرماگرم جنگ ایران با صدام، اجرایی شد.
اما تجربه ایجاد کارخانه های فولاد و ذوب آهن در ایران تنها منحصر به اصفهان نشد و در بسیاری از شهرهای دیگر مانند هرمزگان، یزد و نطنز نیز این تفکر به ظاهر اقتصادی، ریشه دوانید و کارخانه‌های آلاینده و آب بر فولاد یکی پس از دیگری در گوشه گوشه کشور راه اندازی شد.
هرجا سخن از توسعه و پیشرفت به میان آمد اولین گزینه مورد توجه دولتمردان کشورمان ایجاد یک کارخانه فولاد و صادرات محصولات آن به کشورهای اروپایی بود.
اما سوال اینجاست که اگر احداث کارخانه‌های فولاد که ضرر آن برای کشور ما تاکنون بیش از نفع بوده، توجیه اقتصادی و زیست محیطی دارد، چرا در راس پروژه‌های صنعتی کشورهای اروپایی قرار نمی‌گیرد؟!.
حال این تجربه نه چندان موفق راه اندازی واحدهای تولید فولاد در کشور که در دولت قبل با قوت تداوم یافت و تنها ارمغانش برای کلانشهرهای کشور، افزایش حجم آلاینده‌ها بود این بار در دولت روحانی با اجرای برجام، نقش عمل به خود گرفته است.
در سفر اخیر حسن روحانی، رئیس جمهور کشورمان به ایتالیا از امضای سند تفاهمی مبنی بر راه اندازی یک کارخانه فولاد در ایران خبر رسید.
در شرایطی که کشور ما از وجود صنایع آلاینده اشباع شده و هروز وضعیت زیست محیطی هوای کلانشهرها رو به وخامت می‌رود و از سویی با کاهش نرخ میلگرد و ورق فولادی از سوی چین در بازار جهانی، هم اکنون انبارهای فولادی کشور از تولیدات اشباع شده است، آیا توجیه تکرار دوباره اشتباه دولت‌های گذشته در دولت تدبیر و امید، جای دفاع از این عملکرد دولت را باقی گذاشته است؟!.
این اقدام در حالی با اشتیاق و استقبال فراوان دولت در کشور ما مواجه شده است که راه اندازی واحدهای تولید فولاد و ذوب آهن در کشورهای اروپایی را می توان جزو خطوط قرمز این کشورها برای کاهش آلاینده‌های زیست محیطی نام برد و این در حالی است که آنها با تشویق کشورهای در حال توسعه و عمدتا خاورمیانه برای احداث کارخانه های فولاد، نیاز سالانه خود به فولاد را با کمترین هزینه اقتصادی و زیست محیطی تاکنون تامین کرده اند.
از سویی وقتی تمایل ناآگاهانه مسئولان کشورمان برای توسعه واحدهای آب‌بر فولاد همچنان وجود دارد و در هر تفاهم‌نامه خارجی، بندی در خصوص راه اندازی کارخانه فولاد در ایران به چشم می خورد، کشورهای اروپایی هم به این فرصت مغتنم قطعا نه نخواهند گفت و از دریچه برجام، راه بزرگی را برای کاهش مشکلات زیست محیطی و اقتصادی خود به دست آورده‌اند!.
منبع: تابناک