هنوز طنین آوای خاموش ناشدنی بزرگان آواز اصفهان را می توان از جای جای این شهر کهن شنید. نام و یاد طلایه داران عرصه های آوازخوانی این مرز و بوم، روایت اوج لطافت و زیبایی، شرافت و استواری و خلاقیت و ماندگاری است. استادانی که پایه گذاران و نقش پردازان مکتبی در موسیقی ایران شدند که از آن با عنوان «مکتب اصفهان» یاد می شد. مکتبی که حتی تقلید از سبک و سنت های آن به شیوه ی پیشینیان، کاری به غایت سخت و دشوار و نیازمند مهارت و استادی در آن می باشد. استادانی نظیر طاهرزاده، جلال تاج اصفهانی، جلیل شهناز و حسن کسایی و... که هر یک در زمان خود نادره ی دوران بوده و نغمه ها و زخمه های آنان در حافظه ی موسیقی کشور ما به یادگار مانده است. تلاش های خستگی ناپذیر این بزرگان بود که در دوره ای نام اصفهان و مکتب آن را زبانزد خاص و عام کرد و موسیقی سنتی ایران در دوران اخیر را که در تبریز پاگرفته بود، به ارث برد و آن را با سبک سحرانگیز خود جلوه ای یگانه بخشید. هنوز که هنوز است مکتب آواز و ساز اصفهان و آثار ماندگار آن، دلنشینی خاصی داشته و تاثیری شگرف بر آموزش های نوین موسیقی و استادان آن دارد.
با این حال امروز از آن میراث گرانبها و آواهای دلربا که روح و جان مردم اصفهان را صفا و جلا می بخشید و خاطره ی خوش خود را بر اذهان بر جای می گذاشت، چیزی در آثار رهروان آنان باقی نمانده است. دیگر شاهد تلالو آن ستاره های درخشان هنر موسیقی در شهر هنرپرور اصفهان نیستیم و جایگاه خود را در عرصه ی موسیقی ایران به کسانی واگذار کرده ایم که رنگ و نقش فرهنگ و قومیت خود را بر موسیقی سنتی نگاشته اند.امروزه به همان اندازه که در فضای موسیقی سنتی در شهرمان اصفهان سستی و کم کاری می بینیم، در میان هموطنان کرد خود شیفتگی و تلاشی بس شگرف و تحسین برانگیز را شاهد هستیم. چگونه است که امروزه گروه ها و سبک های مختلف کردی اینگونه هنر موسیقی ایران را به دست گرفته و هر روزه اثری تازه و تاثیرگذار روانه ی بازار می کنند، چگونه است که استادان و هنرمندان کرد با انسجام و هماهنگی و پرورش نیروهایی در این زمینه می روند تا مکتبی تازه در موسیقی ایران را بنیان گذارند که شاید بتوان از آن در آینده به عنوان «مکتب کردی» یاد کرد. چرا شهر اصفهان اینک فاقد یک گروه بزرگ ارکستر سمفونی است که همه ی اعضا و رهبری آن بر عهده ی خود هنرمندان این شهر باشد تا بتواند حیات تازه ای در رگ های «مکتب اصفهان» جاری سازد. چرا هنرمندان و موسیقی دانان اصفهان تلاش نمی کنند تا با بهره گیری از روش های نوین در امر کارگروهی و فرهنگ جمع محوری و همچنین آشنایی بیشتر با ذوق و ذائقه ی مردم گامی استوار و خلاق در زمینه ی موسیقی بردارند. آیا نمی توان با کشف استعدادهای موسیق شهرمان دوباره شاهد درخشندگی نابغه های اصفهانی این هنر در کشورمان باشیم.آنچه امروزه از دست اندرکاران، استادان، دلسوزان و همچنین مردم اصفهان انتظار می رود، اراده ای مردانه، همتی جانانه و نگاهی غیر متعصبانه به هنر والای موسیقی در شهرمان است تا شاهد آن روز باشیم که بار دیگر نغمه هایی از این دست به گوش ما رسد:
به اصفهان رو که تا بنگری بهشت ثانی به زنده رودش سلامی زچشم ما رسانی