سیدحسن خمینی نوشته است: «يادش بخير، سحرهای ماه مبارك رمضان، معمولا نماز صبح را به امامت حضرت امام می‌خوانديم. من تازه به سن بلوغ رسيده بودم و روزه می‌گرفتم. پدرم و امام روزه نمی‌گرفتند. امام بعد از سكته قلبی در سال ١٣٥٨ ديگر روزه نگرفتند و مرحوم حاج‌احمد آقا به سبب اينكه زخم معده داشتند، روزه نمي‌گرفتند. البته برخی سال‌ها چند روزی را امساك می‌كرد ولی وقتی معلوم می‌شد كه ضرر دارد، ديگر روزه نمی‌گرفت. آن سال‌ها مثل امسال رمضان در تابستان واقع شده بود و روزهای بلند امكان روزه‌داری را از بيماران سلب می‌كرد. نماز مغرب را خيلی از اوقات به امام اقتدا می‌كردم. امام نماز جماعت نمی‌خواندند و تنها وقتی كسی از اعضای خانواده خدمتشان می‌رسيد، جماعت خانوادگی برپا می‌شد. صبح‌ها هم - اگر شب از زمره ليالی مقمره (شب‌های مهتابی) بود - يك‌ربع تا ٢٠ دقيقه‌ای با تأخير نماز می‌خواندند؛ فتوايی كه بعد از ايشان، به سبب اجتهادات ديگر مراجع وقت، متروك شد، در حالي‌كه به نظرم كاملا صحيح است. رحمت‌الله عليهما.»