غلامرضا بنی اسدی
تابناک رضوی: برخی کلمات، معانی چند وجهی از آن برداشت می شود." فاحشه" هم از همین نوع است. لذا باید همین اول تعریف مورد نظر را تصریح کرد. منظور این قلم در این نوشته از فحشا و فاحشه این است؛" از نظر مفهوم لغوی چنانکه راغب در مفردات گوید: فحش و فحشاء و فاحشه به معنی هر گونه رفتارو گفتاری است که زشتی آن بزرگ باشد، و هر گونه نشر فساد و اشاعه زشتی ها و قبائح و کمک به توسعه آن را اشاعه فحشا می‌گویند." منظورم با آنچه معمولا در ادبیات محاوره ای در برابر کلمه فاحشه می گذارند، فرسنگ ها فاصله دارد. من بر این باور اصرار دارم که کشف کنندگان حجاب را هم ذیل این کلمه- با معنای عامیانه آن- نمی توان دسته بندی کرد.
اما به معنایی که "راغب" در برابر این کلمه می گذارد، کشفِ حجاب، رفتاری است گناه که به قاعده "زشتیِ آن بزرگ است." پس نشر و بازنشرِ عکس و فیلم آن هم گناهی است بزرگ!
رفتاری چنین- عکس و فیلم گرفتن حتی اگر برای ارائه به مسئولان هم باشد- نه تنها معنای نهی از منکر نمی‌دهد که نماد تام و تمام منکر است. وظیفه شهروندان در فرآیند امر به معروف صرفا "تذکرِ لسانی" است نه ثبت و ضبطِ تصویری. چه در متروی تهران باشد و چه در درمانگاهی در شهر قم. چه یک بانو تصویر بگیرد چه یک آقای روحانی. این امر خود، حریم شکنی و منکر است و در تضاد آشکار با معروف!
دعوت به معروف باید از جنس معروف باشد. چنانکه اذان، انسان را به نماز می خواند. به همین قوت و قداست.
امر به معروف و نهی از منکر در شمار فروع دین است که نماز نیز در آغاز فهرست آن است. همان طور که تلخ‌گویی و ترش‌رویی و بدرفتاری، در دعوت به نماز راه ندارد، در دعوت به معروف و بازداشتن از منکر هم نمی توان به بدرفتاری و خطاکرداری کار را پیش برد. پس می زند جامعه. پس می زند هرکه را به این رفتار بخوانند.
در موضوع مقابله با کشف حجاب هم به این ظرافت ها باید توجه کرد. آنچه اتفاق افتاد، اگر واقعا تصویر گرفتن از بی‌حجابی بوده باشد؛ حتی اگر راه به رسانه های بیگانه هم باز نمی کرد، باز هم نسبتی با امر به معروف نداشت. منکری بود که دامنه‌اش دامنِ همه را گرفت. دوگانه‌ای درست شد که راه رسیدن به یگانگی را با مشکل مواجه می کند. کشف حجاب، گناه است. با شیوه صواب باید با آن مقابله کرد. با منکر نمی توان از معروف حراست کرد. کار آن فرد که عکس می گیرد گرچه اصلش ثابت نشد و به فرض صحت ماجرا، نیتش هم معلوم نشد اما خود می‌تواند مصداق همان منکری باشد که ریشه معروف را می‌زند. باید فاعل آن را نهی از منکر و امر به معروف کرد. این را هم جناب لسان الغیب، حافظ شیرازی قرن‌ها پیش شعر کرده و در گوش همه مان زمزمه کرده است؛
گر تو قرآن به این نمط خوانی
ببری رونق از مسلمانی
آنچه در این میان مظلوم واقع شده است، اخلاق و حریم آدم ها و حرمت احکام اسلام است. چند طرف ماجرا هم سهم خود را دارند. هم آن کسی که کشف حجاب می کند و هم کسی که عکس می گیرد. و هم آنانی که با انتشار فیلم، یک موضوع را به یک مسئله کلان تبدیل کردند و بهانه کردند برای کوفتن بر سر روحانیت!
توقع از همه، رعایت حریم‌ها و حرمت‌هاست. کسی که لباس طلبگی می‌پوشد، به این رعایت اولاتر است.
طلبه‌ای که تصویرش بهانه‌ای برای تخریب روحانیت شد شاید می‌خواست با یک تصویر موضوع فقدان اتاق شیردهی و نمازخانه بانوان را گوشزد کند اما آیا بازتاب و بازنمایی آن هم همین شد!؟
امیدواریم، با فهم و رفتار درست از حرمت و حریم واجبات الهی چنان حراست کنیم که باطل، جای حق ننشیند و حق به نام باطل منکوب نشود. از حق فقط با شیوه حق و ادبیات حق می شود پاسداری کرد. جز این باشد، شر به بار می آورد که با نیت فرد هم که شاید برای صلاح و اصلاح بوده، فرسنگ‌ها فاصله داشته باشد.
