به گزارش ایرنا، 'یکی از نقایص عمده شهرسازی ایران، سرسپردگی بیش از حد آن به نیازهای حرکت سواره و غفلت از حفظ و ساماندهی فضاهای پیاده و حرکت پیاده در گذشته و حال بوده است. این امر یکی از عوامل عمده کاهش کیفیت فضاهای شهری و افول ارزش های اجتماعی، فرهنگی و بصری در فضاهای شهری محسوب می شود.
خیابان های شهر بستر بالندگی انسان اجتماعی، فضای بروز تظاهرات فردی در جمع و واکنش ها و رفتارهای جمعی در شهر هستند. اما متأسفانه در حال حاضر، اتومبیل ها بر فضای شهری حاکم شده اند و روح فضای شهری را به اسارت کشیده اند. فراهم ساختن امکان جابجایی و تأمین نیازهای شهری آنها هدف اصلی برنامه ریزی در خیابان شهری است که متأسفانه در طراحی های شهرسازی این مهم فراموش شده است.
محورهای پیاده صرفاً برای حاشیه محورهای سواره و عبور و مرور ناگزیر پیاده ها در نظر گرفته شده و این نکته که حرکت پیاده چقدر در روحیه شهروندان مؤثر است، مورد توجه قرار نگرفته است. از این رو باید تلاش شود که محورهای پیاده در مراکز خدماتی شهرهای امروز به نوعی ایجاد یا تقویت شده و فضایی برای قدم زدن، خرید، گردش، گذراندن اوقات فراغت و مهم تر از همه گفت و گوها و بحث دربارۀ حوزه های گوناگون به وجود می آید، مورد توجه برنامه ریزان شهری قرار گیرد.
با نگاهی اجمالی به شهرهای استان اردبیل می توان گفت که در اکثر خیابان ها، توجه عمده به حرکت سواره معطوف شده است. این مسئله باعث تداخل حرکت پیاده و سواره بخصوص در خیابان ها و میادین اصلی و مرکزی شهر شده است. کاربری حاشیه خیابان های اصلی و پرتردد، عموماً تجاری بوده و فروشگاهها و پاساژهای کوچک و بزرگ، دو سوی خیابان را پر کرده اند، در حالی که توجه به پیاده روها بسیار کم بوده است.
میادین اصلی شهر اردبیل، از مهمترین قسمتهای بافت تاریخی ارزشمند منطقه هستند که در بیشتر در مناطق مرکزی شهر دیده می شود. این نقاط شهر به علت جذب حجم بالایی از ترافیک سواره و پیاده و اختلاط این جریانهای ترافیکی به محیطی شلوغ، آلوده و با مشکلات ترافیکی زیاد تبدیل شده است.
با نگاهی گذرا به سیر تحول میدان در استان اردبیل به سابقه تاریخی میادین شهری پی می بریم؛ اما رفته رفته هویت واقعی آن نقش می بازد تا جایی که واقعیت درونی خود را از دست داده و در دو دهه اخیر نیز در بلاتکلیفی مطلق به سر می برد درکی که اکنون از میدان وجو د دارد همانی است که در ذهن همگان و به طور یکسان از تقاطع چند خیابان که فضایی در میانه آن برای تفکیک حرکت سواره پدید آمده و با ترکیبی از پوشش گیاهی، آبنما و فواره شکل می گیرد و هیچ ارتباط معقولی با انسان، حرکت انسانی و حضور معنی دار انسان برقرار نمی سازد.
میدان بدون حضور امن انسان و به منظوری معین معنی خارجی ندارد و حضور انسان در این فضای میانی تقاطع ها نه دارای معنی است نه موثر و نه امن و این در حالی است که وقتی به کاربرد میدان های ایرانی در طول تاریخ توجه می کنیم متوجه می شویم آنچه در میدان ایرانی اهمیت داشته کاربرد اجتماعی و اقتصادی آن است که به مراتب بیشتر از کاربرد دسترسی بوده حال آنکه فضاهایی که هم اکنون با عنوان میدان از آنها یاد می کنیم تنها کاربرد دسترسی را در نظر گرفته و مجالی را برای فعالیتهای اجتماعی، اقتصادی باقی نگذاشته اند.
همچنین بلوارها به عنوان یکی از مکان های زندگی و فعالیت انسان، بخش مهمی از محیط هستند که قادر به تأثیرگذاری بر مجموعه محیط زیست شهری می باشند. کارشناسان از بلوار ها می توان به عنوان نوعی حیاط شهری یاد کرد که همواره محل بروز رفتارهای شهری است. مگر آنکه فضای بلوار از نظر فیزیکی پایدار، سازگار با طبیعت و به دور از آلودگی ها بوده و با فعالیت های سامان یافته، دعوت کننده شهروندان به فضا باشد'.