الیار اردبیلی (حامی گفتمان دولت اعتدال)
25 خرداد 92 را هنوز فراموش نکرده ایم. روزی که حسن روحانی در یک غافلگیری تمام عیار مسافر پاستور شد. زمانی که نسیم اعتدال در کشور وزیدن گرفت. این رشد سیاسی آسان بدست نیامده بود. خیلی ها دست به دست هم داده بودند که بار دیگر یک حماسه ای بسازند و امیدی تازه به فضای سیاسی کشور بدمند. مگر یک ملت چند روز این چنینی در حافظه تاریخی خود دارد که آن را به راحتی به فراموشی بسپارد. فراموش شدنی هم نبود. همه خوشحال بودند. حتی وقتی صف های سبد کالا غرور ایرانی را در همین فروشگاه رفاه اردبیل جریحه دار کرد. دلمان خوش بود که رئیس جمهور کشورمان با عذرخواهی سنت شکن شده است.
یا آن زمان که همه تغییرات مدیریتی در استان در حد تحلیل های مطبوعات محلی باقی ماند. وقتی که هنوز بسیاری از مردان دولت اعتدال در استان اردبیل طعم ساست های گذشته را می دادند. هنوز هم می دهند. گفتند تدبیر دولت محلی. گفتیم امید به آینده. که ما بر سر آن عهد که بستیم نشستیم. سکوت کردیم و تایید. به همه مردان اعتدال در استان اعتماد کردیم. اما آن چیزی که این روزها در صحن شورای اسلامی شهر اردبیل جریان دارد چیزی غیر قابل اغماض است. اگر سکوت کنیم خود دست به مصلحتی زده ایم که در تمام هشت سال دولت قبل منتقدش بودیم.
هیچکس حق به هم زدن قواعد بازی را ندارد. مگر آنکه به صراحت خود را متعلق به مردی بداند که با به هم زدن قواعد بازی برای خود حیات سیاسی ساخت. نه آنکه در دولت تدبیر و امید چون احمدی نژاد مشغول بازی شطرنج سیاست شویم. و خود را اعتدال گرا بنامیم. شورای شهر اردبیل حتی اگر رای اولش یک کمدین معروف محلی باشد برآیند اراده ملت است. بر هیچک از منتخبین مردم در شورا حرجی نیست. این رای ما بود که آنان را راهی ساختمان وثیق مقدم کرد. حالا و در بزنگاه انتخاب شهردار هم فقط منتخبین مردم در شورا مجاز به دخالت در روند تصمیم سازی هستند. هر فشاری از هر نقطه ای نوعی از بازگشت به احمدی نژادیسم است. چیزی که مردم در آخرین انتخابات سرنوشت ساز خود با آن مخالفت کردند.
بیایید تکلیف خود را مشخص کنیم. آیا میان ما و اعتدال براستی نسبتی هست؟ اگر آری به تعهد اخلاقی خود بدان پایبند باشیم. اگر نه ایراد به کسانی است که در تغییرات مدیریتی استان ناموفق بوده اند که اینک افرادی با شمایل اعتدال در استان ضد دموکراسی عمل می کنند. شاید فلان دواطلب تصدی مسئولیت شهرداری مهندسی توانمند باشد، یا مردی آرام که از بدنه شهرداری هم شناخت کافی دارد، اما نباید فراموش کرد که فقط به یک دلیل ساده یعنی گزینه دولت بودن، کار او را در دو سال آینده در شهرداری اردبیل سخت خواهد کرد.
مهمتر آنکه قدرت چانه زنی اعتدال گرایان در هر مباحثه سیاسی را در استان با مشکل جدی مواجه خواهد کرد. اینکه اعتدال در استان اردبیل چه فاصله ای با ادبیات سیاسی دولت قبل دارد. و پاسخ به یک سوال بسیار دشوار. که چرا اعتدال گرایان اردبیل در بدنه دولت تا این حد طعم پدیده هزاره سوم می دهند؟ دقیقا به همین خاطر می توان ادعا کرد اصرار بر انتخاب یک گزینه خاص از طرف دولت یک گل به خودی تاریخی در دولت محلی است. اشتباهی راهبردی که جبران تبعات آن عملا ممکن نخواهد بود.