به گزارش خبرگزاری تابناک از لرستان ،در 28صفر سال یازدهم هجرى قمرى زندگی خورشید جهان اسلام، پیامبر اعظم، حضرت محمد مصطفی (ص) به پایان رسید . دراین روز، مصیبت بزرگی برای جهان اسلام اتفاق افتاد، زیرا پیامبر صلح و دوستی و سفیر وحدت و مهربانی، حضرت خاتم الانبیاء (ص) دار فانی را وداع گفتند. رحلت حضرت پیامبراکرم(ص) غم انگیز‌ترین حادثه در تاریخ اسلام بود. به دنبال این واقعه نه تنها امت اسلام، بلکه کل بشریت هادی و منجی بزرگ خود را از دست داد. حضرت محمد (ص) برای به کمال رساندن اخلاق و ارزش‌های الهی برانگیخته شده و مظهر اخلاق و مکارم انسانی بودند، تا جایی که از خداوند متعال، صفت «انک لعلی خلق عظیم» را دریافت کردند. نبی مکرم اسلام (ص) آخرین پیامبر الهى است كه مردم را به یگانگى خداوند متعال و عدالت اجتماعى در دنیا و زندگى در سراى دیگر دعوت كردند و ادیان آسمانى را با رسالت و تبلیغ خود به اكمال رساندند. سرانجام در 63سالگى و پس از مراسم حجة الوداع آثار بیمارى در جسم حضرت محمد (ص) نمایان شد و پس از تحمل چند روز بیمارى، روح ملكوتی شان به ملکوت اعلى پیوست و در جوار رحمت الهى قرار گرفت. در تاریخ رحلت پیامبر اكرم (ص) میان شیعه و اهل سنت، اتفاق نظر نیست و تاریخ نگاران شیعه تاریخ رحلت آن حضرت را 28صفر سال یازدهم هجرى قمرى دانسته اند. این درحالی است که علماى اهل سنت تاریخ رحلت پیامبراکرم(ص) را در ماه ربیع الاول عنوان كرده اند و در روز آن اختلاف نظر دارند. برخى روز اول، برخى روز دوم و برخى نیز روز دوازدهم این ماه را به عنوان موعد رویداد این غم جانکاه عالم اسلام بیان كرده اند. روز وفات حضرت ختمی مرتبت محمد مصطفی(ص) روز غم انگیزی است چراکه جهان از فیض حضور آخرین فرستاده خداوند محروم شد، اما آن حضرت زمانی كه دنیای فانی را وداع گفتند، كتاب الهی و عترت خود را به امانت نزد امت خود نهادند؛ گویی مانند دوران پربركت زندگی شان، نگران امت خود بودند. پس از گذشت قرن‌ها از رحلت پیامبراکرم(ص)، بسیاری از انسان‌ها با شگفتی به فضایل و كرامات اخلاقی آن حضرت می‌نگرند و از اینكه مانند ایشان رفتار كنند، ناتوانند. حضرت محمد (ص) به کمال رساننده رحمت و محبت و نفی کنندۀ جاهلیت و خشونت بود. رسول خدا(ص) در هدایت و مدیریت مردم بیش از هر چیز از رحمت و محبت بهره می‌گرفت. خداوند نیز آن حضرت را با این ویژگی در هدایت و مدیریت معرفی كرده است. آن حضرت در هدایت و مدیریت خود از محبت، مدارا و ملایمت و نفی خشونت به نیكویی بهره مند بود که اگر چنین نبود، آن شیوه هدایت و ادارۀ مطلوب حاصل نمی‌شد.خداوند متعال درکتاب وحی دراین زمینه می‌گوید: «فَبِمَا رَحْمَه مِنَ اللَّهِ لِنْتَ لَهُمْ وَ لَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِیظَ الْقَلْبِ لَا نْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ فَاعْفُ عَنْهُمْ وَ اسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَ شَاوِرْهُمْ فِی الْأَمْرِ.» یعنی: به موجب لطف و رحمت الهی، بر ایشان نرم دل شدی كه اگر تندخوی و سخت دل بودی، از پیرامونت پراكنده می‌شدند. پس از آنان درگذر و بر ایشان آمرزش بخواه و در كار با آنان مشورت كن. ( آل عمران / ۱۵۹) غریبه رحیمی