آقایان ، بیدار شوید!

بعضی اوقات نمی شود که نمی شود، هرچه استدلال میکنی هرچه آمار میدهی ، هرچه فریاد می زنی ، هرچه در توان داری برای اثبات مدعایت مستندات و تحلیل رومی کنی ، نمی شود که نمی شود .

روابط عمومی آن سازمان که برایش گزارش تهیه شده است از سر بی حوصلگی نگاهی به آن می اندازد ، پشت چشمی نازک می کند و احتمالا گره ای بر ابروانش می اندازد و روزنامه را به گوشه ای پرتاب می کند و یا با لبخندی آن را تا کرده و بر روی آن استکان چایش را می گذارد .

اگر این گزارش تلخ و گزنده باشد آنگاه رئیس سازمان نیز وارد عمل شده و با هماهنگی های پیچیده اداری به روابط عمومی اش می گوید پاسخی چند خطی و کلی و توجیه گونه به روزنامه مربوطه ارسال نماید.

همین! آنگاه این می شود پاسخگویی به افکار عمومی ! پاسخگویی به مردمی که دستشان به هیچ جا بند نیست ، پاسخگویی به کسانی که حق دارند بدانند و شفاف هم بدانند .

پاسخگویی به مردمی که در بدو ورود، به آنان در باغ سبز نشان داده اند که قراراست همه جا گلستان شود!

این فقط قسمت کوچکی از واقیعیت های اداری ماست ، چه می خواهد مانند استان ما حداقلی و دور و عقب افتاده و چه مانند استان تهران حداکثری و نزدیک و برخوردار ، فرقی نمی کند ، اینگونه پاسخ دادن ها شده فرهنگ مسئولین ما .

نهایتا مصلحت اندیشی های رایج،که دوباره توپ می افتد در زمین مردم و تازه شروع می شود داستان تلخ و کشدار کی بود؟ کی بود؟ من نبودم ! همان مثل معروف خودمان آفتابه و لگن هفت دست... آقایان باور کنید دارد دیر می شود ، مردم را ناامید نکنید ، پاسخهایتان را از قبل می دانند که چیست از بس که به کار برده اید نخ نما شده.

اجازه بدهید برای یکبار هم که شده ما برخلاف جریان آب حرکت کنیم ، بگذارید بی قضاوت حرف بزنیم ، بنویسیم . مگر مطبوعات را رکن چهارم دموکراسی نمی دانیم؟ قرار نیست فقط از آقایان رپرتاژ آگهی تهیه شود و دائم برایشان نوشابه باز کنیم و همه چیز را عالی و عاری از هرگونه خطا جلوه دهیم که متأسفانه اکثر اوقات اینگونه می شود .

این روش اندیشیدن و خود را به کوچه علی چپ زدن نیز شده بیماری مزمن ما خبرنگارانی که دیگر حاضر به خطر کردن نیستیم ، آخر خانواده ای داریم و آب باریکه ای که نباید قطع شود نوشته هایمان را با احتیاط فراوان ابتدا خود قیچی می کنیم و سپس می سپاریمشان به دست دوستان چاپگر ! نقدهایی داریم که نه سیخ بسوز و نه کباب ، خنثی و کم خاصیت ، که آنی می شود همانی که می بینیم .

عادت کرده ایم که در مصاحبه های مسئولین مان از افعال بعید آینده استفاده کنیم ، خواهد شد ، خواهیم گرفت ، خواهید دید ، بدست می آوریم ،خواهیم رفت، خواهیم کرد ، خواهیم خورده و قس علی الهذا اصلا زمان را فراموش کرده ایم ، این مجموعه ای را که در آن به آنها اشارتی کوچک رفت واقعیتهای تلخی است که با آن مواجهیم .

بیکاری ، فقر ، عقب ماندگی ، مهاجرت ، اعتیاد ، قاچاق سوخت و .... را نیز به آن اضافه کنیم ،جامعه ای که دچار به هم ریختگی شده و قرار است به آینده روشنی برسد. نگارنده نیک می داند که متهم به سیاه نمایی می شود ، به ناامید کردن مردم و متهم به دهها برچسب و نا چسب دیگر ، اما اگر به این اصل که جامعه پس از سالها این توان را دارد که خویش را بازیافته و غربالگری می کند را باید عنوان یک اصل جامعه شناختی قبول کنیم.

شرایط قابل تحمل تر خواهد شد مصلحت اندیشی مخرب و مرگبار را می بایست یکبار و برای همیشه کنار زد ، ابرهای ناامیدی را زدود مدیران صالح و شجاع را به کارگمارد ، مدیرانی که با مردمانش یک رنگ و صادق هر آنچه را که واقعیت دارد شفاف با آنان درمیان گذارد و به نقش و شعور آنان احترام بگذارد.

پس از سالها که این خطه ( خراسان جنوبی) را استانش نامیدیم ، دستاورد هایش، آمالش ، خواسته هایش با تمام تقلای مدیرانش به مکان و رتبه و نقطه ای رسیده که انگاری در جازده و دوباره نقطه سرخط ...

آنقدر گره کور دارد که نیاز به رنسانی در مدیریت را به خوبی احساس می کند . آقایان ! مردم ناامیدند ، دندان بر هم می سایند ، سکوت گزیده اند ، کاری کنید، روحیه شان را احیا کنید.

شما به آنان نیاز دارید ، آنان به گردن شما حق بزرگی دارند باید منت شان را بکشید و کمربندهایتان را محکم ببندید.

***

یادداشتی که خواندید امروز دوشنبه در شماره 2899 روزنامه "خراسان جنوبی امروز" در صفحه دو با عنوان: آقایان ، بیدار شوید! منتشر شده است. تابناک بدون این که نظریات نویسنده را در این یادداشت تایید یا رد کند، صرفا از جهت اطلاع رسانی، تقدیم خوانندگان گرامی کرده است.