اعتماد
روزنامه اعتماد در مطلبی با عنوان «چالش بهاری مدارس» به قلم محمد داوری این گونه آورده است:
تصمیم قاطع و اعلام صریح و سریع آموزش و پرورش مبنی بر حضوری بودن کلاس‌ها و تعطیلی آموزش غیرحضوری، چند روزی تعطیلات نوروزی دانش‌آموزان و والدین و معلمان و مربیان را تلخ نمود و حالا قرار است از امروز همه دانش‌آموزان در همه مناطق و در همه مقاطع پس از دو سال آموزش غیرحضوری به‌صورت کاملا عادی مثل دوران قبل از کرونا سر کلاس‌ها حاضر شوند و این تصمیم هم آنقدر جدی است که هیچ غیبتی چه از سوی معلمان و چه از سوی دانش‌آموزان مجاز نیست مگر با گواهی پزشکی معتبر آن هم برای روز‌های محدود. اینکه چقدر این نسخه واحد برای نزدیک به ۱۵ میلیون دانش‌آموز و یک میلیون فرهنگی در یکصد و ده هزار مدرسه منطبق بر واقعیت و نشانه کارشناسانه بودن این تصمیم است آن هم تاکید بر حضور درست یک روز بعد از تعطیلات نوروزی که پس از دوسال کرونایی قدری خانواده‌ها توانستند راحت سفر بروند و کودکان و نوجوانان را از کنج خانه‌ها خارج کنند، با یک آمارگیری بسیار ساده همین امروز مشخص خواهد شد. بی تردید اگر بخواهد این دستورالعمل دقیق اجرایی شود همین روز اول تعداد زیادی از دانش‌آموزان غیبت غیرموجه خواهند داشت؛ غیبتی که تردیدی نیست مدارس امکان برخورد با آن را نخواهند داشت؛ حداکثر والدین با یک تماس غیبت آن‌ها را موجه خواهند نمود. این تصمیم و این دستورالعمل نیز ریشه در یک اصل ناکارآمدی در نظام آموزشی ما یعنی تمرکز در مدیریت و نسخه‌های واحد و غیرمنعطف و دیدگاه سنتی دارد که حتی ساده‌ترین متغیر‌ها مثل مقطع زمانی و موقعیت جغرافیایی یا شرایط فرهنگی را هم مد نظر ندارد و با تصور اینکه مدرسه هم پادگان است و دانش‌آموزان و والدین و معلمان و مربیان هم سرباز، تصمیماتی پادگانی می‌گیرند و با ژست فرماندهی آن را ابلاغ می‌کنند.
البته تردیدی نیست که به تناسب رفع خطر کرونا و تامین و تضمین سلامت دانش آموزان و فرهنگیان باید کلاس‌ها حضوری شود، اما این تصمیم مهم که نیازمند حداقل آمادگی ذهنی و روانی دانش‌آموزان و معلمان است نباید به این آمادگی توجه داشته باشد؟ و به این پرسش پاسخ دهند که پس از دوسال کرونایی و غیرحضوری بودن کلاس‌ها چگونه باید دانش‌آموزان و معلمان را آماده کلاس‌های حضوری کرد؟ اگر یک پژوهش ساده صورت گیرد آیا منطبق با واقعیت بودن این تصمیم به اثبات خواهد رسید؟!
به نظر می‌رسد اگر مسوولان آموزش و پرورش می‌خواستند زمینه را برای حضوری شدن کلاس‌ها فراهم کنند باید با رویکرد مدرسه محوری و با توجه به تفاوت‌های مقاطع مختلف و مناطق گوناگون و رشته‌های تحصیلی یک دستورالعمل منعطف و فراگیر و کارشناسانه‌ای را تهیه و اعلام می‌کردند باقیمانده سال تحصیلی فرصتی است جهت سازگار کردن دانش‌آموزان و معلمان برای شروع سال تحصیلی آینده که کلاس‌ها باید حضوری تشکیل شود، در این صورت هم تصمیم آن‌ها مورد استقبال قرار می‌گرفت و هم مدارس و خانواده‌ها همکاری می‌کردند تا از این فرصت برای سازگار شدن و آماده کردن دانش آموزان برای سال تحصیلی آینده استفاده کنند.
تصمیم قاطع و اعلام صریح و سریع آموزش و پرورش مبنی بر حضوری بودن کلاس‌ها و تعطیلی آموزش غیرحضوری، چند روزی تعطیلات نوروزی دانش‌آموزان و والدین و معلمان و مربیان را تلخ نمود و حالا قرار است از امروز همه دانش‌آموزان در همه مناطق و در همه مقاطع پس از دو سال آموزش غیرحضوری به‌صورت کاملا عادی مثل دوران قبل از کرونا سر کلاس‌ها حاضر شوند و این تصمیم هم آنقدر جدی است که هیچ غیبتی چه از سوی معلمان و چه از سوی دانش‌آموزان مجاز نیست مگر با گواهی پزشکی معتبر آن هم برای روز‌های محدود. اینکه چقدر این نسخه واحد برای نزدیک به ۱۵ میلیون دانش‌آموز و یک میلیون فرهنگی در یکصد و ده هزار مدرسه منطبق بر واقعیت و نشانه کارشناسانه بودن این تصمیم است آن هم تاکید بر حضور درست یک روز بعد از تعطیلات نوروزی که پس از دوسال کرونایی قدری خانواده‌ها توانستند راحت سفر بروند و کودکان و نوجوانان را از کنج خانه‌ها خارج کنند، با یک آمارگیری بسیار ساده همین امروز مشخص خواهد شد. بی تردید اگر بخواهد این دستورالعمل دقیق اجرایی شود همین روز اول تعداد زیادی از دانش‌آموزان غیبت غیرموجه خواهند داشت؛ غیبتی که تردیدی نیست مدارس امکان برخورد با آن را نخواهند داشت؛ حداکثر والدین با یک تماس غیبت آن‌ها را موجه خواهند نمود. این تصمیم و این دستورالعمل نیز ریشه در یک اصل ناکارآمدی در نظام آموزشی ما یعنی تمرکز در مدیریت و نسخه‌های واحد و غیرمنعطف و دیدگاه سنتی دارد که حتی ساده‌ترین متغیر‌ها مثل مقطع زمانی و موقعیت جغرافیایی یا شرایط فرهنگی را هم مد نظر ندارد و با تصور اینکه مدرسه هم پادگان است و دانش‌آموزان و والدین و معلمان و مربیان هم سرباز، تصمیماتی پادگانی می‌گیرند و با ژست فرماندهی آن را ابلاغ می‌کنند.
البته تردیدی نیست که به تناسب رفع خطر کرونا و تامین و تضمین سلامت دانش آموزان و فرهنگیان باید کلاس‌ها حضوری شود، اما این تصمیم مهم که نیازمند حداقل آمادگی ذهنی و روانی دانش‌آموزان و معلمان است نباید به این آمادگی توجه داشته باشد؟ و به این پرسش پاسخ دهند که پس از دوسال کرونایی و غیرحضوری بودن کلاس‌ها چگونه باید دانش‌آموزان و معلمان را آماده کلاس‌های حضوری کرد؟ اگر یک پژوهش ساده صورت گیرد آیا منطبق با واقعیت بودن این تصمیم به اثبات خواهد رسید؟!
به نظر می‌رسد اگر مسوولان آموزش و پرورش می‌خواستند زمینه را برای حضوری شدن کلاس‌ها فراهم کنند باید با رویکرد مدرسه محوری و با توجه به تفاوت‌های مقاطع مختلف و مناطق گوناگون و رشته‌های تحصیلی یک دستورالعمل منعطف و فراگیر و کارشناسانه‌ای را تهیه و اعلام می‌کردند باقیمانده سال تحصیلی فرصتی است جهت سازگار کردن دانش‌آموزان و معلمان برای شروع سال تحصیلی آینده که کلاس‌ها باید حضوری تشکیل شود، در این صورت هم تصمیم آن‌ها مورد استقبال قرار می‌گرفت و هم مدارس و خانواده‌ها همکاری می‌کردند تا از این فرصت برای سازگار شدن و آماده کردن دانش آموزان برای سال تحصیلی آینده استفاده کنند.
