پخته خواری پژوهشگران واقعی را مایوس می کند

 مقدمه: مهرداد جلیلی کیا، متولد 1360 ، کارشناس ارشد تاریخ و مدرس دانشگاه است. او هم اکنون سه کتاب تدوین شده آماده به چاپ دارد. با این پژوهشگر جوان گفتگویی انجام دادیم در خصوص وضعیت پژوهش در استان که در ادامه می خوانید.

کار پژوهشی را از چه زمانی آغاز کردید؟

از سال 79 و زمانی که دانشجو بودم.

از کتابهای در دست انتشارتان بگویید.

یک کتاب 130 صفحه ای در مورد روستای زادگاه پدری ام نوشته ام با عنوان « نگاهی به جامعه آماری روستای ایمچه از دهستان سردابه» که در مرحله تدوین نهایی است.

اما مهمترین تألیفم کتاب «اردبیل در عصر صفویه» است که تمام شده و با حدود 500 صفحه در قطع رقعی در مرحله انتشار است. در این کتاب وضعیت اردبیل از ابعاد مختلف در دوران حکومت صفویه مورد بررسی قرار گرفته است و اینکه چرا اردبیل بعد از صفویه رونق سابق خود را از دست داد، از منظر تاریخی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفته است.

یک کتاب درسی «تاریخ اسلام» بصورت تلخیص شده برای دانشجویان گردآوری و تدوین کرده ام تا مورد استفاده دانشجویان علاقه مند قرار گیرد.

با این حال به علت گران شدن قیمت چاپ و بالا رفتن سرسام آور قیمت کاغذ، فعلا برای انتشار هر سه کتاب مشکل تأمین بودجه دارم که امیدوارم حل شود.

آیا از پژوهشگران استان حمایت کافی می شود؟ مهمترین مشکل پژوهشگران استان چیست؟

نمی شود گفت به پژوهشگران توجه نمی شود، اما حمایت کافی وجود ندارد. البته من معتقدم بزرگترین مشکل پژوهش در استان ، برمی گردد به نحوه تخصیص بودجه و تقسیم آن بین پژوهشگران واقعی. یعنی در بسیاری از مواقع بودجه های پژوهشی برای اهلش هزینه نشده، به نیازهای واقعی در این عرصه توجه نمی شود.

این مشکل از کجا ناشی می شود؟

علت اصلی غبارآلود بودن فضای کارهای پژوهشی در کشور و بویژه در استان اردبیل است. ما پژوهش های فاخر خیلی کم داریم. اکثر کارهایی که به نام پژوهش ارائه می شوند در واقع کپی کاری و پخته خواری از آثار دیگر بزرگان هستند. ظاهرا برخی ها فقط می خواهند نام نویسنده یا پژوهشگر را یدک بکشند بدون آنکه کار نو و حرف تازه ای ارائه کنند. واقعا وقتی کسی استدلال تازه ای برای ارائه کردن نداشته باشد، چه لزومی دارد یافته های دیگران را با کپی کاری ناشیانه بنام خود منتشر کند؟

این کار چه تأثیری بر فضای کارهای پژوهشی می گذارد؟

رواج پدیده پخته خواری و کپی برداری از کارهای دیگران، باعث مأیوس شدن پژوهشگران واقعی می شود. وقتی بودجه محدود فلان دستگاه دولتی برای انتشار یک کتاب دست چندم تخصیص می یابد اما در مقابل برای کمک به انتشار کتابی که حرف های تازه ای دارد، بودجه نباشد، در واقع به پژوهشگر واقعی احجاف شده است.

علاوه بر آن، هرج و مرج در عرصه تولید کتاب های علمی، موجب گمراهی دانشجویان می شود و شناختن کارهای فاخر و اصیل برای علاقه مندان را دشوار می کند. به نظر من تا دیر نشده باید برای رعایت حقوق معنوی و حق مؤلف، چاره ای اندیشیده شود.