کد خبر: ۷۲۱۲۹۰
تاریخ انتشار: ۱۲ اسفند ۱۳۹۷ - ۱۰:۴۰ 03 March 2019

استاد آینده پژوهی دانشگاه اصفهان

اگر الگوهای مصرف و نگاهمان را به آینده عوض نکنیم، ما با دستان خود گلوی فرزندانمان را فشار می‌دهیم، زیرا آینده بدی برای آنها رقم خواهیم زد. در ۹ مسأله‌ای که در مواجه با آینده باید پاسخگو باشیم، مساله نخست انفعال است. در برابر مسائلی که پیش بینی شده اند مسائلی که ما دانش کافی در مورد آن‌ها داریم، اما قادر به حل آن مسائل نیستیم، مانند فوران آتشفشانی که در کلمبیا اتفاق افتاد. اطلاعات و پژوهش ها و کنفرانس های بسیار زیادی در مورد مسائل داریم که منجر به اقدامی که بتوانیم به صورت بنیادین مسئله را حل کند، نمی‌شود. پدیده دوم آینده در برابر آینده ها است معمولا نوع نگاهمان به مسائل با این پیش فرض قرار دارد که قرار است ما برای یک مسیر بی مشکل و مشخص  وارد شویم. دانشگاه و تعلیم تربیت، باید بتواند ما را برای فضایی که هر مسئله ای در آن وجود داشته باشد، آماده کند. آینده ما از تصمیم هایی که در گذشته گرفته ایم پشیمان است، این باعث می‌شود بین آینده و گذشته چالش ایجاد شود.  معمولا روی آینده قفل هستیم و نمی‌توانیم آینده های بعدی را تصور کنیم. گسست فناورانه موضوع دیگری است که باید نسبت به آن دیدی همه جانبه داشت نرخ تغییر تولیدات علمی در کشور ما زیاد مناسب نیست. ایران سومین تولید کننده مهندس ها و افراد برای صنعت است، باید بدانیم مهم ترین میدانی که باید در آن پیشرفت کنیم تقویت استارت آپ ها است. تغییرات نسلی و نیازهای  نسل بعدی چالش دیگر ی را پیش روی ما قرار داده و باید شناسایی شود که نسل آینده علایق و نیازهایش چیست؟ برای نوشتن چشم انداز باید بتوانیم نیازهای آینده حتی برای افرادی که متولد نشده اند را شناسایی و پیش بینی کنیم تا مسیر راه مشخص شود.  مسئله بعدی تقلید کاریکاتوروار است. اینکه صرفا با دنبال کردن صفت های تفضیلی نمی‌توان مدل توسعه ای را که در ذهنمان است اجرایی کنیم، بخشی از مدرنیته تقلید است، اما بخش دیگر آن قابل تقلید نیست؛ بلکه باید در یک پروسه اکتشافی دنبال آن باشیم که ببینم چه فضایی و مسأله‌ای برای جامعه ما مناسب تر است. اگر تصویر آینده خودمان را نسازیم و تقلید کنیم، محکوم به نابودی هستیم، در این حالت کشورهایی که قبل از ما این مسیر را طی کرده اند به ما می‌گویند مسیر همین است و شما باید پشت سر ما بیایید. مورد بعد این است که جامعه ما کلنگی است و هر ده یا بیست سال یک بار جامعه مان را خراب می‌کنیم به این امید که جامعه بهتری ایجاد کنیم. در جامعه ما انباشت صورت نمی گیرد و و اگر می‌خواهیم توسعه پیدا کنیم باید به سمت انباشت برویم. حاضریم هرکاری انجام دهیم که فرزندانمان آینده بهتری داشته باشند، اما آیا واقعا اینگونه هستیم؟ سرانه مصرف آب، بنزین، اکسیژن و ... در کشور ما بسیار بیشتر از کشورهای دیگر است و داریم آب و محیط زیست و بسیاری از منابع طبیعی فرزندانمان را مصرف می کنیم. اگر الگوهای مصرف و نگاهمان را به آینده عوض نکنیم، با دستان نامرئیمان گلوی فرزندانمان را فشار می‌دهیم.  بحث دیگر امید است و مهم ترین کاری که باید انجام دهیم این است که امید را به جامعه تزریق کنیم. در مرحله نخست باید یک فضای میان رشته ای ایجاد کنیم که از تقابل تفکر طراحی، تفکر آینده نگر و سیستم های پیچیده ایجاد شود تا بتوانیم مسایل را حل کنیم. خروجی این راهکار کتاب و مقالات است، اما این خروجی باید عمل داشته باشد تا مسائل را حل کند و صرفا سخرانی و ارائه مقالات راهگشا نیست.

منبع: تابناک
اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار