همانطور که در سال گذشته میلادی شاهد بوده ایم اونس جهانی با عددحدود هزار 300 دلار کار خود را اغاز کرد و در این سال با نوسانات نزولی حدود صد وچنددلاری نیز روبرو شد. اما در ماههای پایانی دوباره خود را به عدد هزار 300 دلار نزدیک کند
اینکه آیا این انس جهانی می تواند در سال پیش رو خود را تقویت کند یا نه را می توان به شرایط پیش روی اقتصاد امریکا ارتباط مستقیم داد و اینکه آیا این اقتصاد می تواند توان و قدرت سال های 2017 و 2018 را نیز در سال 2019 به نمایش بگذارد؟
اینکه آیا ارزش دلار در مبادلات جهانی همچنان پر قدرت خواهد ماند یا خیر؟
که پیش بینی این امر کاری است بسیار دشوار ولی به نظر می رسد روند سال 2019 گویای همین حدود قیمت برای انس جهانی است و افت و خیز چشمگیری برای آن شاید نخواهیم بود. اما در ایران نیز در چند ماه گذشته نرخ دلار از عدد 18 هزار تومان به حدود 10 هزارتومان رسیده که این فقط با کنترل و نظارت و دخالت بانک مرکزی قابل انجام بوده که به انجام نیز رسید اما اینکه در اینده آیا این نرخها و این محدوده 10هزارتومانی پایدار است یا خیر و اینکه سقوط از این قیمت پیش روی اقتصاد خواهد بود یا صعود آن هم مسله ای است که شاید همه اقتصاد دانها را نیز دچار گمراهی کرده. آنچه واضح است همچون قبل اقتصاد ایران در این شرایط برای پایدار بودن و پایین نگه داشتن نرخ ارز بیش از پیش نیاز به حضور دولت را در خود احساس میکند پس باید حضور دولت حضوری بسیار پر رنگتر از قبل در بازار عرضه ارز باشد . همانطوریکه میبینیم در روزهای اخیر هر روزی که این حضور کمرنگ میشود نرخها دچار سیر صعودی میشوند. مساله دیگری که روز های اخیر نرخ ارز و فلزات گرانبها را تحت تاثیر خود قرار داده را می توان در خواست های عادی پایان سال میلادی دانست. با توجه به اینکه در این روزها میزان تقاضای مصرف کنندگان ارز برای تسویه حسابهای خود شدت میگیرد پس نوسانات روزهای اخیر نیز می تواند عادی به نظر آید. اما در ماههای پیش رو اگر دولت به همین روند خود یعنی حضور فیزیکی در بازار ارز ادامه دهد و بتواند نرخ عرضه و تقاضا را متعادل نگه دارد بعید به نظرمیرسد که این نرخ از محدوده دوازده تا سیزده هزارتومان بتواند جابه جا شود. اما نکته دیگری که اینجا محل تامل برای ما باقی میگذارد این است که تصمیمات بانک مرکزی نظیر حذف سود روزشمار و محدود کردن حجم مبادلات روزمره و امثال اینها نیز به مثابه یک سکه دورو برای این بازار عمل می کند که یک رویش فروکش قیمتها و ثبات انهاست و یک رویش خود اخطاری برای خروج این سرمایه ها از بانک شاید به دلیل بی اعتمادی مردم‌نسبت به تصمیمات اینده بانک باشد و یک دلیل دیگر خروج این سرمایه ها و ورود و هجوم آن به قسمت دیگری از اقتصاد کشور شود. به نظر باید تصمیمات به طوری مدبرانه گرفته شود که هم اعتماد و اطمینان حذف نشود و هم موجودی های نقدینگی آور بی هدف روانه جای دیگری نشود. اما روی دیگر این سکه را میتوان کمتر هزینه‌دادن بانکها بابت این سپرده ها و شاید حضور این پولها در تولید کشور و اموزش مردم به حفظ نقدینگی بدون دریافت سود و اموزش دارا بودن حسابهای قرض الحسنه باشد و در اخر اگر تدابیر پیشین به همین روال ادامه پیدا کند شایددیگر تا اخر امسال عدد دلار را بالای محدوه پانزده هزار نبینیم واگر این رویه منقطع شود شاید اتفاقات به طرق دیگری باشد و افزایش نرخها دوباره افسار گسیخته شود.