باخت قهرمانانه
تیم ملی ایران در دیدار برابر اسپانیا نتیجه را واگذار کرد ولی وقتی بازی به پایان رسید از اینفانتینو رئیس فیفا گرفته تا کوچک ترین نشریه ها در جهان حتی در کشور به تمجید از تیم ملی ایران پرداختند.قبل از بازی با اسپانیا هرجای شهر می رفتیم موجی از هیجان، انبوه استرس و اوج فوتبال. برای ایرانیان این بازی از فینال جام جهانی مهم تر به نظر می رسید چون قرار بود کار بزرگی انجام بدهیم، بازی در برابر یازده ستاره اسپانیا.
به گزارش تابناک اصفهان : قبل از بازی با اسپانیا هرجای شهر می رفتیم موجی از هیجان، انبوه استرس و اوج فوتبال. برای ایرانیان این بازی از فینال جام جهانی مهم تر به نظر می رسید چون قرار بود کار بزرگی انجام بدهیم، بازی در برابر یازده ستاره اسپانیا.
سوت داور نشانه شروع بازی. مثل همیشه این اسپانیا بود که بازی مالکانه خود را به رخ می کشید و با صبر و حوصله بازی می کرد. حدود بیست دقیقه اول بازی ایران زیر فشار زیاد اسپانیا بود. همه در ایران استرس ولی بازیکنان استرس نداشتند، راحت وظیفه خود را انجام می دادند و مشت های بیرانوند بر سینه نمایانگر همین رهایی بود. هدف اول ایران در هر بازی گل نخوردن بود و توانستیم به هدف اول خود در نیمه اول بازی برسیم . چهل وپنج دقیقه تمام شد. اسپانیایی که با توتال فوتبال خود و سبک تیکی تاکا هر تیمی را به سلابه می کشید، این بار برابر ایران کاری از پیش نبرده بودند.
هشتاد میلیون نفر، یک ملت، یک ضربان قلب. شعاری که در نیمه دوم به واقعیت پیوست. بدبین ترین ایرانی ها هم وقتی بازی تیم ملی را در نیمه اول برابر اسپانیا مشاهده کردند به این باور رسیدند که می شود در برابر اسپانیا گل نخورد و وقتی نیمه دوم شروع شد دیگر به باخت فکر نمی کردند و حرف از امتیاز گرفتن می زدند. یک دل با تیم ملی.
شروع نیمه دوم. ایرانی متفاوت. یازده جنجگو. وقتی سوت شروع بازی در نیمه دوم زده شد این ایران بود که در دقایق اندکی به اسپانیا فشار وارد کرد و در چند صحنه از جلو پرس می کرد. اما در دقیقه 54 بازی بود که بر حسب یک اتفاق و پس از برخورد ضربه رضاییان به پای کاستا توپ درون دروازه ایران قرار گرفت و نتیجه یک بر صفر به سود اسپانیا شد. اما ایران و ایرانیان نا امید نشدند. از سرگیری دوباره بازی. اسپانیا مثل همیشه بعد از زدن گل عقب نشت. این بار توپ و میدان در اختیار ایران. حمله های خطرناکی که انجام دادیم و ثمری نداشت تا به دقیقه 64 بازی رسیدیم. ضربه آزاد. یکی از حربه های تیم ملی برای گل زنی. راهی که در بازی اول مقابل مراکش هم مارا به نتیجه رساند. توپ سانتر شد و پس از برخورد به یکی دو بازیکن با ضربه سعید عزت الهی درون دروازه قرار گرفت. این بار هم نه تنها یک تیم بلکه یک ملت خوشحال شد. قبل از بازی هیچ کس فکر نمی کرد ایران حتی بتواند به اسپانیا فشار وارد کند چه برسد به این که گل بزند. اما چند ثانیه بعد پرچم کمک داور بالا بود. به نشانه آفساید. بد موقع. یک امید داشتیم آن هم ویدیو چک.
بعد از اعتراض های بازیکنان داور دستور ویدیو چک داد. یک ملت منتظر. اگر داور گل اعلام می کرد، برای یک گل دوبار خوشحال می شدیم. چشم بازیکنان، کادر فنی و یک ملت به داور مسابقه.
داور این بار دستش را به نشانه آفساید بالا می برد و گل مردود اعلام می شود. گل زدیم ولی مورد قبول نبود. اما 25 دقیقه دیگر وقت داشتیم. ما توانستیم یک گل بزنیم، پس باز هم می توانیم.
بعد ازاین صحنه دوباره اسپانیا بود که توپ و میدان را در اختیار گرفت تا در دقیقه 69 احسان حاج صفی، کاپیتان جوان ایران و پسر با غیرت اصفهانی مصدوم شد و جای خود را به میلاد محمدی داد و بازو بند به دست کریم انصاری فرد بسته شد.
ایران بازهم دفاع و ضد حمله. در دقیقه 84 شاید دومین صحنه جذاب بازی برای ایرانیان رقم خورد. وقتی که وحید امیری دونده توپ را با زیرکی از بین پاهای پیکه رد کرد و با سانتر خطرناک خود وضربه سر مهدی طارمی که به بیرون رفت موقعیت خطرناکی را ایجاد کرد. این حرکت امیری خستگی ناپذیر برای ایرانیان به اندازه یک گل ارزش داشت و به همان اندازه او را تشویق کردند.
دقیقه 90 بازی و اعلام چهار دیقیقه وقت اضافی. وقت اضافی که برای ایران در بازی اول خوش یمن بود و در این بازی هم انتظار داشتیم در این دقایق پایانی اتفاق خارق العاده ای بیافتد. اما این بار نشد و بازی با نتیجه یک بر صفر به پایان رسید.
ما سه امتیاز داریم و همچنان امیدوار ولی اشک بازیکنان نشانه غیرت و تعصب آن ها بود. ما شاید از طرف نایک تحریم شدیم و کفش نایک نداشتیم اما غیرت داشتیم. عنصری کم یاب اما کار آمد.
پس از پایان بازی همه دنیا از قدرت فوق العاده ایران به رهبری مرد پرتغالی حرف می زدند. از اینکه ایران می تواند پرتغال را با وجود فوق ستاره ای به نام رونالدو شکست دهد.
ایران از این به بعد شخصیت بالاتری دارد. ایران را تیم می دانند و برای این احترام قائل هستند.