«ماه عسل» به صفحه حوادث روزنامه‌ها مانند است. این برنامه سال‌هاست که قصه آدم‌ها را روایت می‌کند؛ آدم‌های شهری خیالی که نماینده‌ای از خود ما هستند. آنها هر شب روی صندلی روبه‌روی مجری می‌نشینند و قصه آغاز می‌شود. به گزارش پایگاه خبری تحلیلی تابناک قزوین،«ماه عسل» به صفحه حوادث روزنامه‌ها مانند است. این برنامه سال‌هاست که قصه آدم‌ها را روایت می‌کند؛ آدم‌های شهری خیالی که نماینده‌ای از خود ما هستند. آنها هر شب روی صندلی روبه‌روی مجری می‌نشینند و قصه آغاز می‌شود؛ قصه‌هایی واقعی که گاهی اینگونه عنوان می‌شود که بیش از حد غمگینند. با این حال سازندگان ماه عسل بر امید تاکید دارند و از این رو دکور معمولا در فضایی با رنگ‌های شاد طراحی می‌شود. «ماه عسل» در این سال‌ها کاملا از حاشیه‌ها و نقدها دور نبوده است، با این حال چرخ تولید و پخش ویژه‌برنامه افطار شبکه سه سال‌هاست که می‌چرخد و امسال دوازدهمین دوره را پشت سر می‌گذارد.
آنچه در ادامه می‌خوانید، گزارش خبرنگار ایسنا، از یکی از قسمت‌های «ماه عسل» دوازدهم که به تازگی هم روی آنتن رفته است:
«در عصر یکی از روزهای آخر اردیبهشت ماه، به لوکشین محل ضبط برنامه «ماه عسل» می‌رسیم که شامل دو طبقه است؛ در طبقه پایین، دکور برنامه «ماه عسل» ساخته شده است. آنجا تعدادی از عوامل برنامه را می‌بینیم که لباس سرمه‌ای با آرم ماه عسل به تن دارند. ما را به طبقه دوم که چند اتاق برای گریم، پذیرایی از مهمانان، آرشیو لباس و ... وجود دارد، راهنمایی می‌کنند. روی دیوار اتاق‌ها، عکس‌های چند سری گذشته «ماه عسل» دیده می‌شود. بعد از دقایقی به طبقه پایین می‌آییم و دکور برنامه که به شکل سالن نمایش و نمای شهری از بالا طراحی شده، توجه ما را جلب می‌کند.
مانند تیم بارسلونا هستیم
در ادامه پیمان قانع، طراح دکور «ماه عسل» را می‌بینیم که بر روی یکی از مبل‌های سفید داخل دکور نشسته و از سال‌های زیادی که با این برنامه همکاری داشته است برایمان می‌گوید.
"«ماه عسل» از ابتدا این نام را نداشت بلکه با نام ویژه‌برنامه رمضانی «جزر و مد» به روی آنتن می‌رفت. من از همان ابتدا با این برنامه همکاری داشتم. ابتدا آقای زاهدی تهیه‌کننده برنامه بود؛ سپس احسان علیخانی به عنوان تهیه‌کننده، برنامه را بر عهده گرفت.
طراح دکور برنامه «ماه عسل» ادامه می‌دهد: بچه‌های این تیم با هم بزرگ شدند و از زمانی که ۲۴ یا ۲۵ ساله بودند تا امروز که ۳۷، ۳۸ ساله هستیم با هم همکاری داریم. در واقع تاحدی مانند تیم بارسلونا هستیم. خیلی وقت است که با همیم و هر کس کار خود را درست انجام می‌دهد.
شطرنجی به شکل دکور «ماه عسل»
او درباره طرح دکور برنامه امسال که انتقاداتی درباره هماهنگ نبودن آن با با فضای ماه رمضان مطرح شده بود، اظهار می‌کند: از همان روزهای اول فکر من این بود که چرا ماه رمضان باید تم غمگین یا مذهبی داشته باشد. به نظرم ماه رمضان یک جشن و مناسبتی پر از خیر و برکت است. من تا به امروز رنگ‌های مختلفی مانند صورتی، آبی و ... را در دکور کار کرده‌ام که معمولا جایی در طراحی برنامه رمضانی ندارد. احسان علیخانی در همان سال‌ها گفت که می‌خواهیم قصه تعریف کنیم؛ بنابراین دکور باید شبیه سن تئاتر و جایی می‌شد که قصه را تعریف می‌کنیم. از آن سال (۱۳۸۸) پرده قرمزی طراحی شد که باز می‌شد، در واقع از سال ۸۸ دکور شبیه به صحنه تئاتر است، چه در دکور صدفی، چه کهکشان و چه زمینی که می‌چرخید. بسیاری گفتند که دکور امسال ما شبیه پارسال است و زمینه آن به سال‌های قبل و ماه رمضان نمی‌خورد. درست است ما استعاره‌هایی که در دکورهای قبلی خود داشتیم را امسال نداریم و دو سالی است که تصمیم گرفتیم قصه مردم یک شهر را تعریف کنیم؛ شهری خیالی. بنابراین دکور ما مانند تالار بزرگ نمایش است که سقف شهر، تالار نمایش است و یکی از مردم شهر روی صندلی می‌نشیند و قصه خود را تعریف می‌کند.
قانع ادامه می‌دهد: بسیاری از مهمانان که در صحنه ما می‌نشینند باورشان نمی‌شود که دکوری که در قاب تلویزیون می‌بینند از نزدیک به این شکل است. در واقع حسی که نسبت به دکور «ماه عسل» دارند رویایی است که من دوست دارم و سعی کردم این رویا حفظ شود و برای اینکه نیم نمره به قبل اضافه کنم، تلاش کردم. در واقع ایده دکور را من می‌دهم و با احسان علیخانی صحبت می‌کنیم و به نتیجه می‌رسیم. در نهایت چیزی می‌شود که در قاب تلویزیون می‌بینید. طراحی دکور مانند شطرنج‌بازی با خودمان است. این کار بسیار سخت است اما من چند سالی است که با خودم شطرنج بازی می‌کنم و هر دفعه باید بهتر از قبل باشم.
او درباره انتقادهایی که به برنامه ماه عسل می‌شود، می‌گوید: اگر انتقادی به برنامه نباشد و همه راضی باشد به نظر می‌رسد که کارمان اشتباه است یا نمی‌فهمند که چه چیزی می‌گوییم. به نظرم خوب است که مردم درباره «ماه عسل» نظر می‌دهند. لطیفه‌هایی هم درباره ما می‌سازند مثلا می‌گویند که امسال صندلی‌هایمان شبیه به سطل زباله است.
طراح دکور «ماه عسل» با اشاره به خاطرات خود در برنامه «ماه عسل» بیان می‌کند: در هر برنامه «ماه عسل» اتفاقی برایم می‌افتد؛ یا دستم، یا پایم می‌شکند. امسال هم دستم را بریده‌ام اما شیرینی این برنامه این است که ۳۰ روز این تعداد جوان دور هم کار می‌کنند که در نهایت برنامه خوبی ساخته شود و مردم ببینند.
قصه مردم مانند صفحه حوادث روزنامه جذاب است
او درباره مهمانان برنامه «ماه عسل» ادامه می‌دهد: بسیاری از برنامه‌ها هنرمندانی را به برنامه دعوت می‌کنند اما بعد از یک یا دو سال ایده‌ها تمام می‌شود و نمی‌دانند که چه کاری انجام دهند. نمونه این برنامه‌ها روی آنتن است اما «ماه عسل» قصه افرادی را تعریف می‌کند که شاید در میان آنها خوب و بد وجود داشته باشد اما همیشه مانند صفحه حوادث یک روزنامه جذاب است و سه یا چهار نفر از مهمانان ما در هر سالی که به برنامه می‌آیند به اندازه‌ای خوب هستند که قصه آنها در خاطر مردم می‌ماند. شاید در این بین، برخی از مهمانان بلد نباشند قصه خود را تعریف کنند. در واقع کار احسان علیخانی مانند یک نویسنده قصه است که باید در یک لحظه قصه را شروع کند و تا آخر برنامه آن را به اتمام برساند. اگر خوب بنویسد مردم از قصه خوششان می‌آید و اگر بد بنویسد قصه درنمی‌آید و دیگر نمی‌توان آن را کاری کرد و باید منتظر فردا شب شد.
قانع در پایان به طراح لباس برنامه اشاره می‌کند و می‌گوید: ما طراح لباس نداریم و یک نفر برای ۳۰ شب، لباس‌های احسان علیخانی را طراحی کرده است.