تابناک اصفهان: ماجرای پلاسکو در دیماه 1395 نمونه بسیار خوبی است از مدل پرداختن ما به مشکلات جامعه. اینکه می دانیم ساختمان هایی وجود دارد که قطعا برای ما مشکل ایجاد می کند ولی نسبت به آن بی توجه هستیم این نمونه ای از منش و رفتار و خلق و خوی ماست. یعنی اینکه اگر مدیری اراده کند چنین نباشد او مورد انتقاد عامه است. یعنی باید موضوع به بحران برسد آنگاه وقتی اتفاق و بحران روی داد همه احساسات غلیان می کند و تمام مالیات ها بخشیده می شود و مستمری ها پرداخت می شود و همه در صف می ایستند تا خون بدهند و همه از حادثه بازدید می کنند و شو برگزار می کنند و خود را دلسوز معرفی می کنند. و تلفن های همراه فیلم و عکس می گیرند. در حالی که با درصدی از این اهتمام می توانستند با الزام صاحبان و سرمایه گزاری آنان و همچنین کمک های دولت و شهرداری بافت های فرسوده را نوسازی و مرمت کنند اما چنین نمی شود .
فقط در موقع غلیان احساسات این اتفاق می افتد و ما عادت به برنامه ریزی دراز مدت نداریم و اصلا انگیزه ای نداریم کاری بکنیم که مثلا ده سال دیگر نتیجه بدهد. دوست داریم کاری بکنیم که در همین ایام مسئولیت خودمان جواب بدهد. دوست داریم خیلی مصاحبه کنیم. خیلی حرف بزنیم. از فضایل خود بگوییم از توانایی های منحصر به فرد خودمان بگوییم و اینکه رقبای ما ناتوانند و همه تقصیرها متوجه آنان است و اینکه بالای جنازه آتش نشانان حلوایی هم به ما برسد و خودمان را نشان بدهیم برای اینکه کرسی جدیدی را تصاحب بکنیم. و باز وقتی سر کار می آییم باز همین روش را ادامه دهیم و بگوییم اگر ما بخواهیم مسایل را زیر بنایی حل کنیم جامعه به هم می ریزد و دائما بگوییم جامعه در حال بحران است و در دوره بحران نمی توان کار زیر بنایی کرد و از این بحران ها و نردبان پر برکتش بالا برویم و نانی و میزی و جایگاهی دست و پا کنیم. آری این شرح حال ماست و شاید تعجب آور باشد ولی واقعا این روحیه و خصلت همه ماست . هم کسانی که الان سر کار هستند وهم کسانی که الان در حال خراب کردن مجریان هستند و شاید چند صباح دیگری سر کار می آیند. این خصلت و رفتار و فرهنگ عمومی ماست . این آیینه تمام نمای ماست. انتقاد نقد خودمان است . وکسانی که بیشتر نقد می کنند در حقیقت حدیث نفس می کنند. چون سابقه درخشانی از آنها نمی بینیم. بلکه از همه سوف سوف می شنویم یعنی اینکه اگر کار دست ما بیفتد ببینید چکار می کنیم اما آنها هم که بیایند اگر بگوییم چرا کارهای زیربنایی و اساسی را شروع نمی کنید می گویند: بگذارید فعلا انتخابات ریاست جمهوری انجام شود بعدا شروع می کنیم . انتخابات انجام میشود می گوییم چرا شروع نمی کنید می گویند انتخابات مجلس در پیش است و اگر این کارها را بکنیم تعدادی زده می شوند و در انتخابات اثر دارد لذا کمی باید صبر کنیم فعلا هم که 6000 نفر در پلاسکو مشغولند و در عین حال اگر اقدامی کنیم جو درست می شود آمریکا هم که دارد مارا تحدید می کند پس ریسک نمی کنیم و می گذاریم برای بعد. و این بعد بعد ادامه می یابد تا اتفاقی بیفتد و آنگاه این قدر انگیزه داریم برای جنازه بلند کردن و تشییع های باشکوه و عکس های سلفی و نشستن در راس مجالس فاتحه و گپ زدن های در حاشیه مجالس فاتحه و سفارش استخدام کردن افراد بیکار و سفارش پروژه های دوستان و حل مسائل عقب افتاده که حتی بعضی وقت ها یادمان می رود برای میت بیچاره یک فاتحه هم بخوانیم. چه کنیم این رسممان است و کاری هم نمی توان کرد. در حوزه فرهنگ هم دقیقا مسائل همین گونه است معضلات و ناهنجاری های جامعه بسیار است ولی برنامه ای برای آنها نداریم .اهل کار زیربنایی نیستیم . اهل جراحی نیستیم. سعی می کنیم با مسکن کارها را حل کنیم . مثل اتومبیل هایی که مکانیک از آنها قطع امید کرده و می گوید دست به موتورش نباید زد چون کار از کار گذشته و حالا تا راه می رود با این وسیله راه برو تا به فکر یک اوراقچی باشیم. هرچه گفته می شود مسایل رفتاری خانواده و سبک زندگی را باید مورد مداقه قرار داد. جوانان و اعتیاد را باید مسئله اصلی دانست. رفتارهای پرخطر را باید مورد توجه قرار داد . روی منش ها و رفتار عمومی کارکرد. می گویند چرا این قدر نصفه خالی لیوان را می بینید در تمام دنیا درصدی از جامعه مجرم هستند. جلسات اعتکاف ها را ببینید 7/5 درصد نسبت به گذشته رشد داشته است .
می گوییم نسبت جامعه بزهکار و یا بی توجه به روش های صحیح اخلاقی و دینی زیاد شده و این در حالی است که جامعه ما قابلیت های بزرگ ملی و دینی و پشتوانه تربیتی اهل بیت علیهما السلام را دارد .اما همه مشغول کارها و شغل ها و بازارها و درآمدها هستند. آخر این معارف اهل بیت علیهماالسلام باید در قالب فناوری های جذاب تعلیم داده شود. ولی قاعدتا ما بنر و تبلیغات را بیشتر از تولیدات فاخر و تاثیر گذار دوست داریم. یک سریال مختار یا امام علی علیه السلام می سازیم و 20 سال آن را پخش می کنیم و بودجه نداریم که تولیدات فاخر جدیدی داشته باشیم . اما دائما ساختمان های مجلل و شیک می سازیم و تشکیلات خود را بزرگ می کنیم. علاقه شدیدی به بنر و تابلو و تبلیغات داریم و کشته مرده عکس های کلوز و مدیوم هستیم و جامعه خود را به شبکه های من و تو و جم سپرده ایم و پشتی راحت زیر سر گذاشته ایم و از گزارش عملکرد خود لذت می بریم . گزارش های عددی و دهن پر کن و بی مخاطب. این هم وضع برنامه ریزی فرهنگی و اجتماعی ماست. امید آنست قبل از آن که پلاسکوی فرهنگی ما دچار آتش و فروریزی شود به فکری بیفتیم و بعد از این اتفاق بد به فکر مراسم ترحیم برای فرو ریزی اعتقادات جوانان رعنای خود نباشیم.