جاودانگی از جنس " جاء الحق و زهق الباطل"، جاودانگی از جنس مرگ باطل و زنده بودن حق، جاودانگی از جنس حسین(ع)، جاودانگی از جنس سید شباب اهل جنه که در غربت تمام، تشنه، برابر زنان و فرزندان، در کمال ناجوانمردی توسط دعوت کنندگان به کوفه در سرزمین غریب به شهادت رسید تا زنده بماند دین و نابود نکند ریا و تزویر و باطل و فتنه داخلی جان دین را...
آری محرم الحرام هر سال، کشور به کشور، استان به استان، شهر به شهر، روستا به روستا، ده به ده، جهان را بر هم میریزد و همه جهانیان را به سبب ظلم ناجوانمردانه اهل باطل به اهل حق و شهادت شاه مظلوم کربلا مجبور به جوشش می کند؛ جوششی از جنس زندگی!
محرم الحرام به سبب ذکر یاحسین(ع) جان و دل شیعیان اهل عالم را زنده می کند و حیات دوباره را به کالبد آن ها می بخشد!
شیعیان حضرت اباعبدالله الحسین (ع) در این ایام ثابت می کنند شهادت مظلومانه اربابشان آنقدر بر جان آنان گران و عظیم تمام شده که هر سال و هر روز در غم غربت ارباب خود، عزاداری و گریه می کنند و به سر و جان خود می زنند و فقط آماده ندای ' انا بقیه الله انا صمصام المنتقم' برای خون خواهی همه آن مظلومیت ها و اتفاقات تاریخی هستند! این تفکر است که محرم و ذکر عزاداری امام حسین (ع) را بعد از ۱۴۰۰ سال پرشور و با عظمت نگه داشته و تن و جان شیعه را سرزنده نگه داشته است.
آری غم شهادت ارباب شیعیان از همان روزهای اول زندگی بر جان و دل ما حک شد تا معیار حیات ما قرارگیرد و مبنای جنگ و صلح ما را تعیین کند. حک شدن نام حسین (ع) فارغ از هر چیزی برای ما معین کننده و تصدیق کننده حیات شیعه و راه ولایت است؛ راه و حیاتی که جانبخش روح شیعه در این سالها بوده و تجلی گاه جاودانه شدنراه اهل بیت و ولایت آنها (همان مسیر و طریقی که امام حسین (ع) به سبب زنده نگه داشتن آن شهید شد) در طول این سال ها بوده است.
از همین روست که محرم و ایام عزاداری شهادت حضرت اباعبدالله (ع) تجلیگاه زنده نگه داشتن و جاودانگی تفکر حسینی و شیعی بوده و می تواند در تکامل و به ثمر نشستن مسیر حق و طریق امام حسین (ع) نقش اصلی را بازی کند.