تابناک اصفهان: حامد صفائی پور " فعال فرهنگی" امروز در یادداشتی برای روزنامه اصفهان زیبا نوشت: در موضوع فرهنگ نوعی ولنگاری فرهنگی و بی اهتمامی در دستگاه های فرهنگی به چشم می خورد». رهبر انقلاب (در اولین دیدار با نمایندگان منتخب مجلس دهم، 16 تیرماه 1395). دریک جست وجوی ساده در سایت های خبری چندین دیدگاه درباره این قضاوت اخیر رهبر انقلاب قابل ردیابی است.
در این یادداشت ها، در مواردی تحلیل های سیاسی و جناحی و در مواردی محكوم كردن برخی نهادهای سیاست گذار، از جمله شورای انقلاب فرهنگی، به چشم می خورد. با این حال همچنان توجهات جدی ریشه شناسی این پدیده مشاهده نمی شود. ولنگاری فرهنگی، در نگاه اول، تقریبا یادآور مفاهیمی همچون: نبود «وحدت رویه»، «انسجام»، «هدفمندی و تمركز»، «بهره وری قابل قبول» و «مشاركت تا حصول نتیجه» و ... است و وا‌ژه ای است كه تقریبا ناكامی در سیاست گذاری، بودجه ریزی و اجرا را به ذهن می رساند. چه عواملی این ولنگاری فرهنگی را به وجود آورده است؟
به نظر من، یک پاسخ اولیه این است كه ولنگاری فرنگی معلولِ نبود استراتژی فرهنگی، و با التبع، استراتژیست های فرهنگی است. این امر نیز، خود معلول نبود -یا كمبود- فضای گفت و گو با هدف ایجاد فهم همدلانه از واقعیت فرهنگ و اندیشیدنِ مشاركتی، عالمانه و دل سوزانه درباره مسائل فرهنگی كشور است. در یــک نــگاه آرمــانــی بـــه شــهر و شهرونــدان اسلامی، امامان جمعه (پیشــروانــان جــمـــاعــت مردم) كه مستقیمــا با انــتــخــاب استراتژیسـت اصـــلی نظــام، انتخاب مــی شـــونــد، نخستین و شایســتــه تریـــن افــراد برای ایجاد هماهنگی و سامان مندی و مبارزه با پدیده ولنگاری فرهنگی هستند.
اكنون این سوال بحق است كه چند درصد این «پیشروان جماعت مردم» از این نقش راهبردی خود فهم عمیق و دقیقی دارند و بر انجام آن اهتمام می ورزند؟ در مرتبه بعد، از اساس، مركز تولید فكر و تربیت استراتژیست های فرهنگی كجاست؟
آیا در حوزه های علمیه دانش و مهارت های لازم برای مواجه درست با پدیده فرهنگ و اقتضائات حضور در دنیای جدید آموخته و تمرین میشود؟
و روحانیان كارورزان این نگاه كلان و آینده نگر به موضوع فرهنگ هستند؟ ... دانشگاه چه سهمی دارد؟ كدام تخصص و رشته دانشگاهی ما را نسبت به این پدیده هوشیار کرده و چگونگی نقش آفرینی فرهنگی را آموزش می دهد؟
نمره اثربخشی این نهادهای آكادمیک چقدر است و همچنین، چگونه از رای و نظر این افراد استفاده می شود؟
طرح این پرسش های كوتاه و نه چندان جامع، تنها با هدف تاكید بر این نكته است كه شایسته نیست پرونده هشدار بالاترین مقام راهبردی كشور، با محكوم كردن یكی یا چندی از شخصیت های حقیقی و حقوقی توسط رسانه ها و تحلیلگران بسته شود، بلکه شایسته است صاحب نظران و دردمندان عرصه فرهنگ این قضاوت صریح را قدر دانسته و این بار به دور از خرده تحلیل های سیاسی و گذرا به ریشه یابی شكل گیری ولنگاری فرهنگی و راه های پیشگیری و درمان درازمدت آن فكر كنند.